شناخت ساز عود (بربت)

زهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت/ کس ندارد ذوق مستی می گساران را چه شد

بربت یا عود، سازی ایرانی از رده سازهای زهی زخمه‌ای است که در خاورمیانه از جمله ایران ، ترکیه و کشورهای عربی رواج دارد.

بربت از کهن‌ترین سازهای شرقی به شمار می‌رود. برخلاف بیشتر باورها که بربت را سازی عربی دانسته‌اند، بربت ساز قدیمی ایرانی بوده‌ که پس از اسلام به کشورهای عربی برده می‌شود و از بربت به العود به معنای «چوب» تغییر نام پیدا می‌کند. خاستگاه بربت با استناد به نگاره‌های کنده شده عیلامی در هزاره سوم و چهارم پیش از میلاد، جنوب و جنوب غربی ایران است. در ظروف فلزی و کتیبه‌های بجای مانده از عصر ساسانی  که نوازندگان را به تصویر کشیده‌اند این ساز بسیار دیده می‌شود. از بربت نوازان بنام این دوره می‌توان باربد، بامشاد، نکیسا و رامتین را نام برد. پس از ساسانیان و در پی  فتوحات اسلامی گستره این ساز در سراسر جهان از چین تا اندلس گسترش میابد. در زمان حکومت عبدالرحمان دوم بر اندلس و دعوت او از یک بربت نواز بنام ایرانی به نام ابوالحسن زریاب این ساز به اسپانیا وارد می‌شود. زریاب بربت را در این سرزمین گسترش و تکامل می‌دهد  و بسیاری معتقدند که این ساز جد ساز گیتار محسوب  میگردد و شاید به همین سبب  است پاکو دلوسیا از مشهورترین نوازندگان گیتار در جهان برای گرامیداشت یاد او قطعه‌ای به نام زریاب ساخته است و هرسال نیز در اسپانیا بزرگداشتی به نام زریاب برگزار می شود.

 این ساز را می‌توان از اصیل‌ترین سازهای موسیقی ایران باستان به همراه چنگ به شمار آورد.

بربت در اوایل ظهور اسلام به کشورهای عربی راه یافته و جانشین سازی به نام «مزهر» شده است. بر پایه برخی از اسناد (ابن سریح)ایرانی نژاد نخستین کسی است که در عربستان و در قرن یکم هجری بربت یا عود را نواخته و نوازندگی آن را آموزش داده‌است. ابوالفرج اصفهانی مولف کتاب الاغانی می‌گوید:آشنایی او با عود از آنجا شروع شد که «عبدالله ابن زبیر» جمعی از ایرانیان را به مکه دعوت کرده بود تا خانه کعبه را تعمیر کنند. دیوارگران ایرانی عود می‌زدند و اهل مکه از ساز و موسیقی ایشان لذت می‌برند و آن را تحسین می‌کردند، ابن سریح پس به عود زدن پرداخت و در این صنعت سرآمد هنرمندان زمان گشت.

جعبه تشدید صدا ی این ساز بسیار بزرگ و گلابی شکل و دسته آن بسیار کوتاه است. به گونه‌ای که بخش اعظم طول سیم‌ها در امتداد جعبه قرار گرفته‌است. سطح رویی شکم از جنس چوب است که بر آن پنجره‌هایی مشبک ایجاد شده‌است. بربت فاقد «دستان» یا پرده است و پرش از خرک ساز کوتاه و تا اندازه‌ای کشیده‌است. بربت دارای ده سیم یا ۵ سیم جفتی است البته در برخی مواقع استادان قالب شکنی کرده و دو یا یک سیم در قسمت پایین یا بالا  اضافه می‌کنند که این سیم‌ها فا زیر کوک می‌شود. سیم‌های جفت با هم هم‌آوا (کوک) می‌شوند و هر یک از سیم‌های دهگانه، یک گوشی مخصوص به خود دارد؛ گوشی‌ها در دو طرف جعبه گوشی (سر ساز) قرار گرفته‌اند.

بربت بم‌ترین ساز میان سازهای زهی ایرانی است؛ نت نویسی آن با کلید سل است (در واقع نت نویسی آن با توجه به وسعت و بمی صدای ساز بر اساس کلید فا می‌باشد که برای سهولت نت خوانی و نوازندگی یک اکتاو بالاتر نوشته می‌شود) که جمعاً دو اکتاو می شود. « صدای بربت به گونه‌ای است که صدای اکتاو چهارم پیانو از راست به چپ برابری دارد و در اصل باید بربت را با کلید «فا» نواخت یعنی صدای اصلی بربت یک اکتاو پایین‌تر از آن است که امروز متداول شده‌است.

مضراب بربت از پر طاووس و شاه‌پر عقاب و حتی پر لاشخور تهیه شده‌است و گاه نیز نوازنده با مضراب دیگری ساز را می‌نوازد. نوازنده‌های امروزی از مضراب‌های پلاستیکی استفاده می‌کنند.

صدای بربت بم، نرم و در عین حال گرم و جذاب و نسبتاً قوی است. این ساز نقش تک‌نواز و هم‌نواز هر دو را به خوبی می‌تواند ایفا کند.

با تشکیل هنرستان عالی موسیقی در پنجاه سال پیش، استادانی چون اکبر محسنی، یوسف کاموسی و منصور نریمان که بیشترشان سه‌تار می‌نواختند، تلاش کردند با تهیه عود و همنوایی آهنگ‌های پخش شده از رادیوهای عربی، شیوه درست نواختن عود را یاد بگیرند .

بربت در عصر ما در موسیقی ایران دوباره احیا شد و باکوشش و تلاش های پرثمر عود نوازان برجسته از جمله منصور نریمان ، حسن منوچهری ، محمود رحمانی پور اکبر محسنی عبدالوهاب شهیدی و در ادامه نوآوری های دیگر هنرمندان مطرح این ساز از جمله حسین بهروزی نیا، محمد فیروزی ، ارسلان کامکار امید است که بربت جایگاه ارزشمند و تاریخی خود را دوباره بازیابد.